na pierwszym spotkaniu u ks. biskupa, 23 października 1895 roku podjęto decyzję budowy specjalnego domu dla potrzeb Przytułku oraz powołano komitet opiekuńczy – Radę Opiekunów.
Najpilniejszym zadaniem nowo powołanego komitetu stało się sporządzenie projektu architektonicznego.
Na drugie zebranie, które zwołano 30 stycznia 1896 roku, zaproszono architektów: Władysława Marconiego, Stanisława Adamczewskiego i Edwarda Cichockiego. Określono tzw. wymagania funkcjonalne i poproszono projektodawców, by (w ciągu tygodnia!) każdy z nich nakreślił szczegółowy plan domu. 8 lutego odbyło się kolejne posiedzenie, na którym wyrażono aprobatę dla dwóch propozycji: pp. Marconiego i Cichockiego. „Postanowiono prosić p. Marconiego, aby z projektów: własnego i p. Cichockiego utworzył jedną całość, by plan szczegółowy i wykończony przedstawił Radzie Miejskiej do akceptacji i wyjednania zatwierdzenia władz Rządowych, a to przy współudziale i pomocy ze strony p. Szymona Krzeczkowskiego. Nadto zaproszono panów Marconiego i Adamczewskiego do łaskawego podjęcia się kierowania robotami przy budowie domu, na co panowie ci raczyli się zgodzić. Roboty około budowy postanowiono rozpocząć z wiosną roku bieżącego”.
Choć nie jest znany szczegółowy podział zadań między projektantami i zadań dotyczących nadzoru nad pracami budowlanymi, na podstawie znanych fragmentów protokołów można stwierdzić, że „głównodowodzącym” całością tych prac był architekt Władysław Marconi – starszy budowniczy miasta Warszawy.