O Towarzystwie

Po upadku państwowości polskiej, działalność charytatywna, jako jedyna niezabroniona lub nieobłożona sankcjami sfera działalności publicznej, przekształciła się w jedną z ważniejszych aktywności społecznych. Mieszkańcy Warszawy umiejętnie wykorzystywali tę lukę prawną, łącząc dobroczynność z działaniami na rzecz dziedzictwa kulturowego i zachowania tożsamości narodowej. Filantropia stała się gruntem, na którym mieli możność spotkać się ludzie pochodzący z różnych warstw społecznych, posiadający różny status majątkowy, przynależność narodową lub wyznanie religijne. Organizacje dobroczynne otworzyły się na potrzebujących bez względu na ich status,  a filantropia stała się tym co połączyło mieszkańców wielokulturowej Warszawy.

W pierwszych latach pracy Przytułku, Warszawa po Moskwie i Petersburgu była pod względem zaludnienia trzecim miastem Imperium Rosyjskiego. Przez 30 lat, począwszy od 1880 roku, populacja mieszkańców Warszawy wzrosła z 330 do 900 tys. Liczebność stacjonujących wojsk rosyjskich zwiększyła się z 17 do 50 tys. I tak, jak w całym Kraju Przywiślańskim tak i w Przytułku obowiązywał stan wojenny. Konsekwencją rewolucji 1905 – 1907 były starcia z policją i terror, a ograniczona przestrzennie Warszawa, dusiła się z przeludnienia, wszechogarniającej nędzy i braku perspektyw.

W takich okolicznościach rozpoczęła się działalność „Przytułku św. Franciszka Salezego”.