23 października 1895 roku w mieszkaniu księdza biskupa Kazimierza Ruszkiewicza, proboszcza parafii Św. Krzyża w Warszawie, przy Krakowskim Przedmieściu zebrało się kilkanaście osób:
- bp. Kazimierz Ruszkiewicz
- Maria z Górskich Sobańska
- Kazimierz Sobański
- Anna Branicka
- baronowa Aleksandra Weyssenhoff (z d. Bloch)
- książę Michał Radziwiłł
- Jan Paweł Łuszczewski – prezes zarządu Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności
- Wilhelm Ellis Rau – przemysłowiec
- Gustaw Gerlach – przemysłowiec
- Szymon Krzeczkowski – działacz i wiceprezes Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności
- Anna Kobylińska – siostra miłosierdzia ze Zgromadzenia św. Wincentego a Paulo
- Helena Domaszewska
- Euzebiusz Brzeziewicz – z parafii św. Krzyża w Warszawie.
Przedstawiając sprawozdanie finansowe SM Anna Kobylińska zwróciła się z apelem do zebranych o podjęcie inicjatywy budowy specjalnego domu dla potrzeb Przytułku. Z przebiegu spotkania wynikało, że rzecz była uzgodniona wcześniej, ponieważ po zgłoszeniu prośby baronowa Aleksandra Weyssenhoff poinformowała, że jej ojciec Jan Bogumił Bloch przekazał na budową Przytułku plac na Solcu i sumę 2 000 rubli, co zebrani – oczywiście – przyjęli z wdzięcznością. By kwestiom organizacyjnym stało się zadość, powołano też na tym spotkaniu Radę Opieki nad Przytułkiem w składzie:
- Opiekunowie główni – ks. bp. Kazimierz Ruszkiewicz i hr. Kazimierz Sobański;
- Opiekunki główne – hr. Maria Sobańska (z domu Górska) i baronowa Aleksandra Weyssenhoff (z domu Bloch);
- Sekretarz – ks. Euzebiusz Brzeziewicz z parafii św. Krzyża w Warszawie;
- Szymon Krzeczkowski – z ramienia Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności;
- Opiekunka bezpośrednia i kierowniczka sprawami domowymi przytułku – SM Anna Kobylińska.