Istniejąca współcześnie bryła budynku jest konsekwencją jego systematycznej rozbudowy. Trzypiętrowy budynek główny w zabudowie ryzalitowej i parterowa część zabudowań gospodarczych powstała w 1897 roku. Wyższa oficyna z poddaszem i północne skrzydło budynku głównego (oficyna kuchenna) o tej samej co on wysokości, powstały tuż przed wybuchem I wojny. W latach sześćdziesiątych XX wieku między ryzalitem od wschodu na parterze dobudowano ciąg pomieszczeń, które w latach osiemdziesiątych uzupełniono o kolejne piętra wraz z żelbetonowymi balkonami w elewacji. W 2003 roku wybudowano szyb i maszynownię windy wyniesioną ponad dach oraz lukarny w adaptowanym na cele gospodarcze i mieszkalne poddaszu ostatniej kondygnacji.
Budynek główny zaprojektowano utylitarnie, bez zbytniej dbałości o architekturę. Zastosowanie nieotynkowanej cegły i okien ostrołukowych oraz zbliżonych do profilu ostrołukowego wskazuje na to, że posiada on cechy stylu neogotyckiego.
Charakterystyczne dla budynku cegły ułożone są na sposób gotycki (polski), gdzie wiązanie uzyskuje się przez powtarzanie dwóch warstw, w których na przemian układane są cegły główką i wozówką do lica muru a spoiny przesunięte są o ¼ długości cegły. W licu muru budynku głównego można zaobserwować niekompletne już charakterystyczne ceglane zdobienia.
Najstarsza część budynku jest zakomponowana osiowo jako prawie symetryczna względem osi ryzalitu środkowego mieszczącego na parterze trójbocznie zamkniętą od zachodu kaplicę. Kaplica do 1957 roku mieściła się na 2 piętrze. Potem przekształcona ją na infirmerię – salę przeznaczoną dla chorych. Obecnie kaplica mieści się na parterze budynku i jest dostępna dla wszystkich.
Cały obiekt 23 lipca 1990r. został wpisany do rejestru zabytków pod numerem ewidencyjnym 1442.
Osoby i firmy zaangażowane w powstanie budynków:
- Aleksandra Weyssenhoff– działająca w imieniu Towarzystwa córka Jana Bogumiła Blocha, na planie budowy występuje jako właścicielka,
- Władysław Marconi– warszawski architekt, autor planów budynku głównego i oficyny ,
- Stanisław Adamczewski– architekt, nadzór nad budową,
- Edward Cichocki– architekt, współautor planów budynku głównego, współpracował z Wł. Marconim przy wielu projektach budowlanych.
- Bevense– roboty stolarskie i ciesielskie,
- Szymborski– majster murarski,
- Pytlasiński– blacharz
- Małachowski i Grodzki– ofiarodawcy dachówki,
- Otton Alberti– dyrektor zakładu gazowego ofiarodawca urządzeń gazowych,
- Bronikowski i Sommer– wodociągi po bardzo zniżonych cenach
- Kanigowski– dwa wagony wapna,
- Firma „Grodziec” Stanisława Ciechanowskiego i Fabryka Portland-Cementu „Wysoka” Jakuba Eigera – po 25 beczek cementu.